O B S E S S E D
0007
“ออรัลให้ฉันสิ”
“ไม่” ปฏิเสธเสียงแข็ง
“ก็แล้วแต่นะ แหวนก็ไม่ต้องเอา” ยูตะยิ้ม และดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะเล่นไปตามเกมของเขาเรียบร้อยแล้ว… มือเล็กค่อยเคลื่อนตัวมารูดซิบกางเกงสแลคลงเผยให้เห็นสิ่งที่กำลังใหญ่โตขึ้นภายในเกงชั้นในราคาแพง “มองอะไร” ยูตะเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกคนมีท่าทีนิ่งไป
“เปล่า” ไวน์ตอบเสียงเรียบพลางขยับมือดึงกางเกงชั้นในของอีกคนออก
“ใหญ่ใช่ไหมล่ะ” คำถามยียวนของยูตะทำให้ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความรู้สึกไหนกันแน่ แต่มันจะต้องเป็นความรู้สึกโกรธแน่ๆ ไวน์คิดอย่างนั้น…
ไวน์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหากแต่ยังคงขยับมือทำหน้าที่ตรงหน้าต่อไป ก็คือถอดอาภรณ์ของคนตรงหน้าออกให้หมด
สิ้นสุดการรอคอย… ในที่สุดสองชีวิตภายในห้องก็ไร้สิ่งใดปกปิดเรือนร่าง
ยูตะยังคงไม่ลืมคำสั่งที่มอบหมายไปก่อนหน้านั้น เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดิมก่อนจะชีนิ้วลงบนแกนกายที่กำลังชูชันของตนพร้อมทำสีหน้ายียวนแทนคำสั่งกรายๆ
“อมซะ”
“ขยะแขยงชะมัด…” ร่างบางบ่นอุบก่อนจะค่อยๆขยับตัวไปใกล้ๆตามคำสั่งของร่างสูง มองแท่งร้อนด้วยใบหน้าร้อนผ่าว นี่ฉันต้องเอาไอ้แท่งนี่เข้าปากจริงหรอ?! “อื้อ!!!!” ยันไม่ทันทำใจได้ก็โดนแรงหนักๆกดจากด้านหลังศีรษะ แท่งร้อนเข้าปากอุ่นไปอย่างพอดิบพอดี
“อืม… ห้ามกัด ถ้ากัดนายโดนดีแน่” ยูตะพูดขู่ “นายน่าจะเคยดูหนังโป๊นะ ทำเป็นใช่ไหม… ถ้าไม่ก็อม ชัก แล้วก็ดูด แค่นั้นแหล่ะ ใช้สมองของนายคิด วิเคราะห์ส่วนที่เหลือเอาเอง”
อยากจะเงยหน้าขึ้นไปโต้แย้งเสียเหลือเกิน แต่ดันโดนมือหนากดเอาไว้เนี่ยสิ!
ด้วยอารมณ์ที่มากขึ้นทำให้ร่างเล็กเริ่มคุมสติไม่อยู่… ปากเล็กค่อยๆไล้เล็มไปตามความยาวของแก่นกาย เสียงครางทุ้มดังระงมทุกครั้งที่ค่อยๆขยับเคลื่อนริมฝีปากไปยังส่วนต่างๆ แน่นอนว่าปากของไวน์นั้นไม่สามารถอมสิ่งนี้ได้หมดแน่นอนอยู่แล้ว ไวน์เริ่มใช้มือในการช่วยเหลือให้คนตรงหน้าเสร็จกิจกามนี้สักที
ราวกับเป็นผู้แพ้ในศึกสงครามประสาทนี้…
ในที่สุดน้ำสีขุ่นก็พ่นออกมาเพื่อระบายความซ่าน ภายในปากอวบอิ่มเต็มไปด้วยน้ำเหล่านั้น… ภาพตรงหน้าทำให้ยูตะนึกสนุก ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้อ้าปากคายน้ำออกมาเจ้าตัวก็ดันคางเพื่อปิดปากไม่ให้น้ำเหล่านั้นออกมาได้ ไม่พอ…ขยับปากเอ่ยคำสั่งเบาๆว่า ‘กลืนลงไปซะ’ พร้อมใบหน้าระรื่น
ไวน์ส่ายหน้าพัลวันพร้อมกับสบตาเข้ากับร่างสูงที่ตอนนี้กำลังส่งสายตาอำมหิตมาให้เขาพร้อมขยับปากสั่งคำสั่งเดิมอีกครั้ง ร่างเล็กจำใจกลืนน้ำกามเหล่านั้นลงคออย่างช่วยไม่ได้ เมื่อได้ตามที่สั่งเขาก็กลับมาโชว์รอยยิ้มสวยตามเดิม
และเมื่อจบภารกิจกามแรกแล้ว แน่นอนว่าต้องมีภาริกิจที่สอง
ยูตะดึงร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตักของตน มือหนาเล่นซนกับตุ่มไตสีหวานบนตัวร่างบาง เสียงครางอื้ออึงในลำคอ แม้ปากจะบอกให้หยุด แต่เสียงของร่างเล็กก็เป็นตัวบ่งบอกความรู้สึกได้เป็นอย่างดี
“อือ ไม่นะ… อื้ออ อย่า”
“นี่หรอคนที่บอกให้หยุด… หึ” เมื่อพูดล้อเลียนจบก็งับที่ตุ่มไตเบาๆ
“อ๊าาาา!!!!!” ร้องออกมาเสียงดังพร้อมจิกเล็บลงกับบ่าคนตรงหน้า น้ำใสเริ่มไหลออกจากขอบตาร้อน ยูตะตกใจกับภาพตรงหน้าเล็กน้อย เขาเคลื่อนใชหน้าไปจูบซับน้ำตาเบาๆ แต่มือที่เล่นกับยอดอกนั้นกลับไม่อ่อนโยนเหมือนกับปากที่กำลังจูบซับน้ำตาเลยสักนิด
ความจริงอยากจะทำให้มันแรงกว่านี้ แต่เห็นคนตรงหน้าร้องไห้มันไม่สนุกนักหรอก เชื่อผมเถอะ:)
ปากหยักขยับขบไปตามลำตัวหวังจะสร้างรอยสีกุหลาบแสดงความเป็นเจ้าของ รอยแต้มสีสดค่อยๆปรากฎขึ้นตามที่ที่ปากหยักไปแวะเวียน ส่วนมือหนาก็ยังคงหยอกเล่นกันตุ่มไตเล็กไม่มีหยุด
ไม่เคยรู้สึกเบื่อกับร่างกายนี้เลย:)
เขาไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อก่อนเจ็ทเคยทำรอยไว้ที่ไหนบ้าง… แต่ตอนนี้ร่างกายนี้เป็นของเขาทั้งหมด ไวน์เป็นของเขาทั้งหมด…
เขาชักสงสัยแล้วสิ ว่ารสชาติ หรือกลิ่นของไวน์กันแน่ที่ทำให้ผู้คนมึนเมา:)
“ไวน์” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนตรงหน้าเบาๆพร้อมกับใบหน้าเคร่งขรึม แล้วทุกอย่างชะงักลงราวกับโลกหยุดหมุน “ดูแผลที่นายเคยทำสิ” ดวงตาคู่สวยมองไปตามไหล่หน้าของคนตรงหน้า
รอยแผลเป็นยาวตั้งแต่ต้นแขนเป็นทางมาถึงแผ่นหลังทำให้ร่างเล็กอดกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอไม่ได้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าแผลนี้มันสาหัสขนาดไหน
“รู้ไหม บทลงโทษที่นายเคยทำกับฉันมันคืออะไร” ยูตะถามพลางส่งนิ้วเข้าไปในช่องทางของคนบนตัก ร่างเล็กกัดปากพร้อมส่ายหน้าพัลวัน “อย่ามัวแต่กัดปากสิ ครางให้มันดังๆเหมือนเมื่อกี้สิ ได้อารมณ์กว่าเยอะ:)”
“…” ไวน์ส่ายหน้าแทนการกระทำตามคำสั่งอีกครั้ง
ยูตะขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะดึงเรือนผมสีซากุระให้ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตามาใกล้ๆใบหน้าหล่อของตน เมื่อเห็นใบหน้าน่าสมเพชของอีกฝ่ายยูตะก็ยกยิ้มแล้วคลายมือที่จับกลุ่มผมมาบีบแก้มอีกฝ่ายแทน
“ฉันบอกให้ทำอะไรก็ทำสิ…” ร่างสูงเอ่ยพลางขยับนิ้วในช่องทางให้เข้าไปลึกกว่าเดิมเป็นการกระตุ้น
“ม…อื้อ!! ไม่!!! เอามือ อื้ออ! ออกไปนะ!!!!!”
“ได้เลย” ยูตะตอบพร้อมกับเอานิ้วออกจากช่องทางทันทีทันใด “แต่เปลี่ยนมาเป็นไอ้นี่แทนนะ!” พูดจบก็ดึงร่างเล็กขึ้นมากดทับให้กลืนกินแกนกายของตนเข้าไปจนสุดลำทันที
“อ๊าาาาา!!!!!!” ไวน์กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด หยาดน้ำใสค่อยๆไหลลงมา เจ็บใจ…เจ็บใจที่อยากจะให้เขาเอาไอ้นี่ออกไป แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม… เหมือนกับร่างกายนั้นเคยไปพบปะกับลำแท่งนี้แล้วยังไงยังงั้น…
ช่องทางร้อนที่คับแน่นค่อยๆกลืนกินแกนกายของเขาไปจนสุด ขนาดของมันไม่ใช่เล็กๆ และการที่เขาสอดใส่เข้าไปจนสุดภายในทีเดียวทำให้มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย ใบหน้าหวานมองมาที่ดวงตากลมโตอย่างคาดโทษ เป็นสายตาที่เขาเห็นมันจนชิน ‘สายตาแห่งความเกลียดชัง’
แม้ยูตะอยากจะขอโทษ แต่อารมณ์กระสัน และบทบาทที่กำลังแสดงออกไปกลับพรากความรู้สึกผิดให้ห่างไกลออกไป
ยูตะที่นิ่งค้างไปชั่วขณะเริ่มจับเอวบางขยับขึ้นลงจากช้าเป็นเร็ว เสียงครางกระเส่าจากร่างด้านบนยังคงสลับไปมากับเสียงค้านที่ร้องอย่างทรมาน
“ม…ไม่นะ อ๊ะ! ได้โปรด... อือออ หยุดเถอะ”
“ไม่อยากได้แหวนหรอ ถ้าอยากให้หยุดขนาดนั้นฉันก็ไม่บังคับอะไรนายหรอก แต่หลังจากนี้นายคงต้องไปหาแหวนในกองขยะ:)” ยูตะยิ้มกริ่ม ร่างเล็กกัดปากไม่พอใจก่อนจะกัดลงไปที่ไหล่หนาแรงๆด้วยความหมั่นไส้ นึกเสียดายที่เนื้อไม่ติดมาด้วยเหมือนหนังซอมบี้ที่ชอบดู:(
“กัดฉันหรอ? ขยับเอง” ยูตะพูดจบก็ย้ายมือจากก้นกลมมาพาดที่พนักโซฟาแทน
ในสถานการณ์แบบนี้ไวน์สามารถขัดคำสั่งได้หรือไม่…
แน่นอนว่าไม่ได้ และไม่ว่าจะมนุษย์คนไหนก็ต้องการปลดปล่อย
ร่างเล็กด้านบนเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงเองจากที่ช้าก็ค่อยๆกลายเป็นเร็ว ไม่ว่าเขาจะผ่านหญิงสาวมากี่คนก็เทียบไม่ได้เลยกับภาพตรงหน้าที่ร่างเล็กกำลังขย่มขึ้นลงบนตัวเขา พร้อมเสียงครางที่แหบแห้งจากการร้องไห้มาอย่างหนัก อยากทรมานให้มากขึ้น นี่คือสิ่งที่เขาคิด…
“ม…อื้อออ อ๊ะๆๆ ไม่ไหวแล้ว” ไวน์ครางเสียงกระเส่า “นากาโมโตะ…อื้อ อ๊ะๆ ไม่ไหวแล้ว”
“อืม เรียกฉันยูตะ อาา” ยูตะสั่งก่อนจะดันร่างเล็กให้นอนราบลงกับโซฟาแล้วขยับเอง เพราะรู้สึกว่าความเร็วในการขยับขึ้นลงของไวน์ช่างไม่เร้าใจเอาเสียเลย
“ม…ไม่! อื้ออ อ๊ะๆ นากาโมโตะ” ในเมื่อไม่ยอมทำตามคำสั่งก็ต้องโดนลงโทษ
ยูตะถอดแกนกายจนเกือบหลุดออกจากช่องทางก่อนจะดันเข้าไปจนสุดลำ เสียงครางทรมานจากคนใต้ร่างทำให้อารมณ์กระสันเพิ่มขึ้นไปอีก ร่างสูงขยับเข้าออกด้วยความเร็วที่สุดที่คิดว่าร่างกายของตนจะขยับได้
“อ๊ะๆๆ ไม่เอา อื้อออ นากาโมโตะ… ห..หยุดนะ อ๊าาา!!!!” ไวน์ปลอดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดผ่านน้ำสีขุ่นที่เพิ่งจะเลอะหน้าท้องของตัวเองและคนบนร่างไป ยูตะยกยิ้มอย่างสะใจก่อนจะก้มลงทำรอยแต้มบนลำคออีกฝ่าย
ไวน์ขวดนี้เป็นของเขา…:)
ในที่สุดยูตะก็ปลอดปล่อยน้ำรักของตนออกมา หวังว่าเจ้าเชื้อพันธุ์นับล้านของเขาจะสามารถทำแบบที่พ่อของเขาทำได้… ก็ได้แค่หวังล่ะนะ:)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น